Mijn carrière switch: de echte reden waarom ik geen jurist meer ben

Als zestienjarige meisje maakte ik de keus om rechten te studeren. Ik zou het helemaal maken als Officier van Justitie, dacht ik eerst. Tijdens mijn studie werd de advocatuur het summum. Na een paar jaar gewerkt te hebben als jurist, werd ik ingehaald door de werkelijkheid. Ik kreeg een burn-out als gevolg van de traumatische ervaringen uit mijn jeugd. Deze trauma’s werden getriggerd door mijn werksituatie. Dit was het begin van het einde van mijn juridische carrière. Inmiddels ben ik al drie jaar niet meer werkzaam als jurist.

Het hele verhaal en de echte reden waarom ik niet meer werk als jurist, wil ik graag met je delen. Hopelijk kan mijn verhaal jou helpen. Helemaal als jij ook eens een carrièreswitch overweegt.

Trip down memory lane: waarom ik rechten ging studeren

Ik herinner me nog zo goed dat ik in de vierde klas van het vwo zat en geen idee had wat ik later moest met mijn leven na de middelbare school. Ik had een lang gekoesterde droom om arts te worden. Deze droom viel in duigen toen bleek dat het Natuur & Gezondheid profiel er voor mij niet in zat op vwo-niveau. Ik wilde graag arts worden, maar ik wilde nog liever naar het vwo. Daarom besloot ik voor het profiel Economie & Maatschappij te gaan en nam mij voor om Psychologie te studeren. Dan was ik alsnog bezig met de gezondheid van mensen en toch een soort “arts”.

Dit besluit werd aan het wankelen gebracht toen ik op een dag met het vak Maatschappijleer een bezoek bracht aan de rechtbank. Ik zag daar de Officier van Justitie in actie en raakte daar enorm door geïnspireerd. De kracht die zij uitstraalde, de kunde waarmee zij haar eis wist te formuleren, haar kennis van het recht. Ik vond het geweldig! Ik wilde doen wat zij deed!

Toch had ik op dat moment nog niet een definitieve keus voor het recht gemaakt. De wens om in de gezondheidszorg te werken was er namelijk ook nog. Deze wens verdween uiteindelijk als sneeuw voor de zon toen ik ontdekte dat psychologen (al voor de crisis) veel moeite hadden om aan een baan te komen. Het perspectief voor een afgestudeerde jurist was veel rooskleuriger en dat sprak mij toch net wat meer aan.

Als zeventienjarig meisje was ik al enorm ambitieus. Mijn drive was voor een groot deel ingegeven door mijn thuissituatie. Thuis moesten wij rondkomen van een WAO-uitkering. Dat was absoluut geen vetpot. Ik wist daardoor maar al te goed hoe het was om je zorgen te maken om geld. Dit wilde ik absoluut niet voor mijn toekomst. Daarnaast had ik geen veilige thuissituatie doordat ik door mijn moeder werd mishandeld. Dit gaf mij een extra reden om te slagen in mijn carrière. Ik zag mijn studie en carrière als een ticket naar een veilige en zekere toekomst. Dit verlangen naar een veilige en zekere toekomst is voor mij een belangrijke reden geweest om toch mijn zinnen te zetten op een carrière als Officier van Justitie en ik schreef mij in voor een studie rechten.

De Zuid-As lonkte

De weg naar het “Officier van Justitie-schap” heb ik uiteindelijk nooit bewandeld. Jaarlijks worden maar een handje vol mensen aangenomen voor de opleiding tot rechter en officier. Gaandeweg mijn studie verloor ik het geloof in mijzelf dat ik een van die mensen kon zijn. Tegelijkertijd ging ik erin geloven dat een carrière als advocaat op de Zuid-as wél tot de mogelijkheden hoorde. Mijn droom om officier te worden verdween al snel op de achtergrond en al mijn zinnen werden gezet op de Zuid-As.

Op papier deed ik alles wat ervoor nodig was om die carrière op de Zuid-As mogelijk te maken. Ik haalde hoge cijfers, was lid van een studentenvereniging, ik zat in commissies, heb een bestuursjaar gedaan, deed een tweede studie puur voor mijn CV, liep stage na stage en heb buitenland ervaring opgedaan. Het grootste deel van mijn studententijd was ik gestrest omdat ik van de ene naar de andere extracurriculaire activiteit rende en mijzelf enorm veel druk oplegde.

De juridische cultuur past niet bij mij

Tegelijkertijd wist ik op dat moment al dat een carrière op de Zuid-As mij helemaal niet gelukkig zou maken. Door mijn stages en de tientallen inhousedagen die ik deed bij advocatenkantoren wist ik eigenlijk al wel dat de juridische cultuur niet bij mij paste. De juridische wereld is hard. Ellebogenwerk en autoritaire partners zijn geen uitzondering in de juridische sector. Daarvoor moet je een dikke huid hebben en die had ik niet. Doordat ik thuis te maken heb gehad met een autoritaire moeder, was ik bovendien weinig weerbaar tegen zulke werksituaties. Als bijna/net afgestudeerde student was ik mij daar alleen niet van bewust.

Daarnaast dacht ik dat ik geen andere keus had behalve iets te doen met mijn rechtenstudie. Als je rechten studeert dan kun je toch alleen maar jurist worden? Dat ik mij niet thuis voelde in deze wereld, daar had ik maar mee te dealen.

Ze zeiden: “Je kost ons meer dan je ons oplevert”

Een paar jaar later werd ik ingehaald door de werkelijkheid. Zowel bij mijn eerste als bij mijn tweede baan kreeg ik te maken met autoritaire leidinggevenden die mij vaak genoeg het gevoel gaven dat ik niet goed genoeg was. Er werden teksten tegen mij gezegd zoals “je kost ons meer dan je ons oplevert” en “als je algemene ontwikkeling beter was geweest, dan zou je hier niet zoveel moeite mee hebben”. Ik trek mij zulke teksten persoonlijk aan. Daarnaast ben ik ook erg gevoelig voor de sfeer en zulke teksten kwamen de sfeer doorgaans niet ten goede. Later ontdekte ik dat dit onder andere komt door de posttraumatische stress die ik heb opgelopen door de vele mishandelingen thuis.

Toen kwam de burn-out

Mijn werkplekken triggerden constant oude trauma’s uit mijn jeugd. Dit zorgde ervoor dat ik dicht klapte, totaal niet voor mijzelf op kon komen en (onbewust) bang werd voor mijn leidinggevende. Ik durfde mijzelf niet te zijn en ik was constant bang om fouten te maken. Dit zorgde ervoor dat ik nog meer druk op mijzelf legde dan normaal, wat vaak tot gevolg had dat er alsnog iets misging, wat vervolgens weer leidde tot een sneer. Maanden liep ik rond als een angstig en mak vogeltje. Uiteindelijk werd dit mij te veel. De stress die mijn werksituatie gaf zorgde ervoor dat ik thuis kwam te zitten met een burn-out.

Eye opener

In de periode van mijn burn-out heb ik EMDR-therapie gehad. Dit is een therapeutische behandelmethode die wordt toegepast bij mensen met PTSS en helpt bij de verwerking van trauma’s. De EMDR en de gesprekken met mijn psycholoog hebben mij absoluut geholpen om onverwerkte trauma’s en emoties een plekje te geven. Toch blijf ik gevoelig voor bepaalde situaties. Zo zullen autoritaire mensen en ik waarschijnlijk nooit goed samengaan.

Deze periode is voor mij een enorme eye opener geweest. Ineens zag ik dat een carrière in de juridische sector voor mij zou betekenen dat oude trauma’s altijd op de loer lagen. Dit zou een constante strijd opleveren. Ik moest hierdoor concluderen dat mijn professionele toekomst niet in de juridische sector lag. Ik zag in dat ik de beste kans had op een gelukkig en gezonde toekomst als de juridische wereld en ik zouden scheiden.

Zo simpel als dat klinkt, zo groot was de strijd om de juridische wereld los te laten. Jarenlang heb ik mijn identiteit opgehangen aan het feit dat ik jurist was. Wie blijft erover als ik geen jurist meer zou zijn? Vanwege deze identiteitscrisis ben ik, ondanks alle ontdekkingen die ik had gedaan, niet meteen gestopt met mijn werk als jurist. Pas toen mijn baan ophield vanwege een reorganisatie, durfde ik de stap echt te nemen. Ik zag het als een teken van het Universum en wist dat dit mijn “way out” was.

Mijn keuze voor een betere toekomst

Ik zou liegen als ik zeg dat ik de juridische deur achter mij dicht heb gedaan en nooit meer terug heb gekeken. Inmiddels ben ik drie jaar niet meer werkzaam als jurist en nog steeds is er regelmatig een stemmetje dat zegt “moet je niet voor jezelf beginnen als arbeidsrechtjurist, dan doe je nog wat met je opleiding?”. Ik weet dat het mijn ego is die mij dit wijs probeert te maken en mij probeert terug te trekken in een wereld die niet goed is voor mij.

Mijn jeugd is een belangrijke reden waarom ik geen jurist meer ben. Mijn verleden kan ik niet veranderen, maar ik heb wel de mogelijkheid gehad om keuzes te maken die beter en gezonder zijn voor mijn toekomst. Het leven is niet geworden zoals ik dit als tiener had bedacht, maar ik ben dankbaar voor alle lessen die ik leer en voor de weg die ik nu bewandel.

Als jij ook een carrière switchen wilt

Ik weet dat ik niet uniek ben met mijn verhaal. Er lopen genoeg slimme mensen rond die diep vanbinnen weten dat ze niet op hun plek zitten in de huidige baan. Misschien ben jij zo iemand. En misschien wil je eigenlijk wel ontdekken wat het is dat je echt gelukkig maakt, maar lukt het nog niet om daar aan toe te geven. Of misschien wil je er wel aan toegeven, maar vind je het lastig om contact te maken met je verlangen naar een ander leven.

Een carrièreswitch kan heel spannend en ongrijpbaar zijn. Vooral de vraag “wat moet ik dan?” kan moeilijk te beantwoorden zijn. Ik weet het, I have been there. Het goede nieuws is dat je er echt achter kunt komen.

Ik bied een 3-delige coachings intensive aan waarin we samen op zoek gaan naar hetgeen jij het allerliefste zou willen doen in je werk. Zelfs als je nog totaal geen idee hebt wat dat zou zijn. In deze sessie maken wij inzichtelijk waar je hart sneller van gaat kloppen, zodat ook jij mag gaan doen wat jou op het lijf is geschreven. Als je meer informatie wilt over de mogelijkheden, boek dan via onderstaande knop een gratis kennismakingsgesprek om te ontdekken wat ik voor je kan betekenen. Je verdient het om je droomleven te leiden!

Maak een gratis kennismakingsgesprek

Ben jij weleens van carrière geswitcht? Zo ja, hoe is dat gegaan? Zo nee, overweeg je het weleens?